Joe Hisaishi in Budokan - Studio Ghibli 25 Years Concert
ถ้าใครที่เป็นแฟนหนังค่ายนี้ แนะนำว่าให้หาชมและรับฟังเสียให้ได้ เพราะมากๆค่า เราฟังซ้ำๆทุกวันฟังมันทุกเพลง ชอบ Always with me จากเรื่อง spirited away มากที่สุด แต่เพลงนี้ไม่ได้แต่งโดยคุณ Joe ก็เลยไม่มีในคอนเสิร์ตนี้นะคะพอฟังเพลงจากวงออเคสตร้าแล้วก็นึกได้ว่า โอ๊ะมีซีรีย์ญี่ปุ่นที่เราชอบมากๆอยู่สองเรื่อง ลืมพูดถึงไปได้อย่างไรกันนี่
Nodame Cantabile เรื่องนี้เก่าแล้ว สร้างมาจากการ์ตูน เนื้อเรื่องก็ประมาณว่า จิอากิ(พระเอก)ที่เป็นลูกชายนักเปียโน มีความฝันอยากจะเป็นวาทยากรผู้ควบคุมวงออเคสตร้ามาตั้งแต่เด็ก เนื่องจากประทับใจในตัวนักวาทยากรระดับโลกคนนึง จิอากิมีพรสวรรค์ในด้านการฟังแยกแยะเสียงดนตรี เล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิด เก่งโดยเฉพาะเปียโน
ส่วนโนดาเมะ (นางเอก) มีพรสวรรค์ในการเล่นเปียโน แต่อ่านโน๊ตไม่เป็น เล่นโดยอาศัยการจำทั้งนั้น และชอบเล่นตามอารมณ์ตัวเอง ทำให้ออกจะเล่นมั่วอยู่บ่อยๆ
ทีนี้ จิอากิกับโนดาเมะเรียนที่มหาวิทยาลัยด้านดนตรีที่เดียวกัน มีห้องพักอยู่ติดกัน เรื่องวุ่นๆก็เลยเกิดขึ้น
พล็อตเรื่องหลักจะเป็นการแก้ปมปัญหาของพระเอกที่ต้องการเป็นวาทยากร ทั้งที่เขามีความสามารถแต่ไปเรียนต่อต่างประเทศไม่ได้ เพราะจิอากิกลัวการขึ้นเครื่องบิน แต่พอดีมีวาทยากรระดับโลกอีกคนมาสอนที่มหาวิทยาลัยที่จิอากิเรียน จิอากิก็เลยถือโอกาสนี้อยากเป็นลูกศิษย์ แต่....มันไม่ได้เป็นกันง่ายๆอย่างที่คิดหรอกค่ะ ถึงอย่างนั้นจิอากิก็ได้ฝึกฝนตามเส้นทางของการเป็นวาทยากร ร่วมกับเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยของเขา
ขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้ ซีรีย์ญี่ปุ่นทำมาได้ดีมากนักแสดงที่เป็นตัวเอกทั้งหมด แสดงดีและหน้าตารวมถึงบุคลิกเหมาะกับเนื้อเรื่องมากๆเลย
ส่วนนิสัยของตัวละคร เนื่องจากเรื่องนี้ดัดแปลงมาจากการ์ตูน ก็จะมีกลิ่นอายความเวอร์แบบการ์ตูนผสมอยู่ อย่างเช่น จิอากิมีนิสัยเย็นชา ขี้โมโห เจ้าระเบียบ แต่โนดาเมะ มีนิสัยตรงกันข้ามกับเขา ห้องของโนดาเมะสกปรกซกมกมาก ถึงขั้นสารพัดแมลงมาอาศัยอยู่ กลิ่นขยะเหม็นเน่า แถมเธอก็ไม่ค่อยอาบน้ำสระผม ชอบขโมยอาหารเพื่อนไปกิน
โนดาเมะ ก็ตื๊อพระเอกสุดฤทธิ์ คือถ้าไม่ได้ลูกตื๊อคงไม่ได้หัวใจพระเอกมาครองอ่ะค่ะ ไม่อยากเล่ารายละเอียดเยอะ แต่อยากบอกว่าถ้าใครชอบละครแนว ให้กำลังใจ พยายามต่อสู้เพื่อฝัน และตลกๆ แนะนำเลย
เพลงที่ใช้ในละครก็เพราะมาก ขนาดเราไม่รู้จักเพลงคลาสสิคสักเพลง พอดูเรื่องนี้ชอบไปเลย
อยากบอกว่า เรื่องนี้เวอร์ชันละครญี่ปุ่น พระเอก นางเอก คู่รักไวโอลิน แคสหน้าตามาได้สวยหล่อน่ารักสมบทบาทมาก คือบทนางเอกกับเพื่อนๆนี่ ถ้าไม่ติ๊งต๊องไม่รั่วมันจะไม่ใช่เลย
เสียดายอย่างเดียว บทหวานระหว่างพระเอกกับนางเอกนี่น้อยมาก เรียกว่าแทบไม่มีเลยก็ได้เหอะ มันเลยไม่ค่อยซึ้งหรือประทับใจในความรักเท่าไหร่ จะไปเน้นความฮา ตลก และมิตรภาพของเพื่อนมากกว่า
เรื่องนี้ชอบการแสดงของนางเอกมาก บวกกับหน้าตาที่น่ารักเป็นทุนเดิม ทำให้เล่นบทโนดาเมะรั่วได้ใจเป็นเอกลักษณ์มากเลย ดูแล้วลงตัวสุดๆ
ปล. ตอนนี้มีเวอร์ชันละครเกาหลีออกมา เพิ่งดูได้ 2 ตอน ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ พระเอกทำผมทรงนี้ไม่หล่อ และนางเอกก็ดูไม่รั่วแบบธรรมชาติ เนื้อเรื่องก็รวบรัดไปหน่อยสำหรับสองตอนแรก เพลงก็ฟังแล้วไม่อินไม่อลังการเท่าเวอร์ชันญี่ปุ่น
Buzzer Beat เรื่องนี้ก็เก่าแล้วเช่นกัน พระเอกหล่อแต่แสดงแข็งไปหน่อย เลยทำให้อารมณ์มันไม่สุดเวลาอยู่ในฉากพีค แต่รวมๆก็ใช้ได้ ที่สะดุดคือนางเอกค่ะ น้องเคย์โกะ เล่นเรื่องนี้ได้น่ารักน่าชัง สวยสมวัยและเหมาะกับบทของหญิงสาวนักไวโอลินที่แสนจะน่ารัก ร่าเริงจริงๆ
เนื้อเรื่องคือ พระเอกเป็นนักบาสอาชีพที่ยังไม่ได้โด่งดังหรือฟอร์มดีมากนัก ส่วนนางเอกเป็นนักไวโอลินที่ตกงาน ได้แต่ทำงานพาร์ทไทม์ แต่เนื่องจากว่าความรักที่จะมุ่งไปสู่ฝัน ก็ทำให้ทั้งพระเอกและนางเอกต่างพยายามไขว่คว้าตามเส้นทางฝันของตน
ทีนี้ บังเอิญว่าสองคนนี้ได้มารู้จักกัน ก็เลยกลายเป็นเพื่อนปรับทุกข์และให้กำลังใจกัน นานวันเข้านางเอกของเราก็หลงรักพระเอกก่อน ซึ่งพระเอกก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่กำลังอยู่ในสถานะคลอนแคลน
ส่วนโค้ชทีมบาสของพระเอกก็ชอบนางเอก และอยู่ในสถานะดูใจกันอยู่
เรื่องนี้จะเน้นความรัก ดังนั้นพล็อตเรื่องหลัก จะเป็นเรื่องความรักอันแสนวุ่นวาย มากกว่าจะโชว์ให้เห็นฉากในสนามบาส หรือการแสดงไวโอลินของนางเอก แต่ก็ยังคงสอดแทรกปัญหาที่เกิดขึ้นในการทำงานของคนทั้งคู่ออกมาให้เห็นเรื่อยๆ ทั้งตอนพระเอกเจ็บขาลงแข่งไม่ได้ ตอนมีคู่แข่ง หรืออย่างตอนที่นางเอกโดนลูกค้าที่ร้านอาหารตำหนิเรื่องการเล่นไวโอลิน
ซึ่งเราคิดว่า ปัญหาชีวิตการทำงานที่แทรกเข้ามา ถูกหยิบเข้ามาเป็นปม ให้พระเอกกับนางเอกแก้ไข คือเหมือนกับทำให้เห็นว่า คนรักกันย่อมร่วมทุกข์ร่วมสุข หรือเมื่อเกิดปัญหาส่วนตัวเข้ามาอีกฝ่ายจะช่วยให้กำลังใจกันอย่างไร
เรื่องนี้ขออวยนางเอกอย่างออกหน้าออกตา น้องเคย์โกะน่ารักน่าหยิกจริงๆ ยิ้มแต่ละทีโลกสดใสเหลือเกิน ชอบอีกอย่างที่ นางเอกดูภายนอกแต่งตัวบุคลิกดี แต่จริงๆกลับไม่มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนเลย ห้องก็รก ในขณะที่เพื่อนสนิทของนางเอก แต่งตัวดูป้าๆไม่โดดเด่น กลับเป็นคนรักความสะอาดเรียบร้อย
ส่วนพระเอกก็ได้หน้าตาหล่อ เหมาะกับบุคลิกชายหนุ่มนิสัยดี พูดน้อย ดูแลครอบครัวที่มีแม่กับน้องสาวเลยทำให้ทำงานบ้านได้ แต่....ถ้าจะแสดงให้ได้อารมณ์กว่านี้จะดีมากเลย
เรื่องนี้ชอบที่สุดก็คือทุกฉากที่พระเอกกับนางเอกเจอกันที่สนามบาสด้านหลังห้องพักนางเอก คืออารมณ์มันจะเหมือนเพื่อนใหม่ที่มาเจอกันแต่มีอะไรบางอย่างคล้ายๆกัน ทำให้ปรับทุกข์พูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ
ขอบอกว่าชอบเพลงประกอบละครเรื่องนี้มาก ชอบเสียงไวโอลินเป็นที่สุด
จริงๆ อยากจะเม้าในรายละเอียดของละครเหมือนกัน แต่มันจะยาวไปขี้เกียจพิมพ์ คนอ่านก็คงขี้เกียจอ่าน ฮ่าๆๆ
สรุปสั้นๆว่าขอแนะนำสาวกซีรีย์ที่ยังไม่เคยดูละครสองเรื่องนี้ รีบหาดูกันนะคะ ดูแล้วจะอิ่มเอิบหัวใจ ยิ้มหวานโลกสดใส และรักในเสียงดนตรี ^ ^
