ข้อมูลเพิ่มเติม พร้อมภาพประกอบ : http://asianwiki.com/Rich_Man,_Poor_Woman
ทำไมถึงบอกว่า ละครรักน้ำเน่าชาวไอที นั่นก็เพราะว่า พล็อตส่วนของความรักระหว่างนางเอกกับพระเอก อาจจะน้ำเน่านิดๆ มีง้อ งอน ไม่เข้าใจกัน แล้วตอนจบก็ใช้รูปแบบเดิมๆเหมือนละครน้ำเน่าทั่วๆไป (ดูสนุกทุกตอน ยกเว้นตอนท้ายๆที่จะเริ่มรำคาญนางเอกหน่อยๆนี่ล่ะค่ะ โดยเฉพาะตอนจบขัดใจมาก แล้วก็เซ็ง พระเอกซึน โลกส่วนตัวสูงเหลือเกิน)
แต่ถ้าตัดเรื่องความรักออกไป ละครเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นละครแนวให้กำลังใจ และเติมไฟฝัน สำหรับคนทั่วๆไปที่ต้องการความแปลกใหม่และเพิ่มความมั่นใจให้กับชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวไอทีอย่างเราๆ คงจะคุ้นกับประวัติชีวิตบางส่วนของ Steve Jobs กันใช่มั้ยคะ ละครเรื่องนี้ แทบจะเลียนแบบประวัติทั้งหมดมาเลยค่ะ แค่เปลี่ยนรายละเอียดเท่านั้นเอง
เพราะฉะนั้น เนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะทุ่มไปที่ ลักษณะนิสัยอันแปลกประหลาดของพระเอก ฮิวกะ โทรุ การก่อตั้งบริษัทซอฟแวร์ของเขา กับเพื่อนคู่หู โคสุเกะ อาซาฮินะ โดยมีผู้ดูแลเรื่องเงินทุนของบริษัท คือคุณ ยามากามิ เรื่องการต่อรองและหักหลังกันทางธุรกิจ การล้มเหลวและเริ่มต้นใหม่ มิตรภาพของเพื่อนและความฝันที่ยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคน
เริ่มคุ้นๆใช่มั้ยคะ แน่นอนค่ะว่า ถ้าใครเคยอ่านประวัติการก่อตั้ง Apple มาจนถึง Jobs ลาออกจนไปสร้าง Next แล้วก็ถูกซื้อกิจการเพื่อกลับมาเป็น iCEO ที่ Apple เหมือนเดิมแล้วล่ะก็...นี่แหละค่ะคือแกนหลักของเรื่องนี้
แต่ต้องขอชมว่า ถึงแม้จะใช้แกนหลักเดียวกับประสบการณ์ชีวิตของ Jobs ละครเรื่องนี้ก็ทำได้สนุก ชวนติดตาม เพราะว่าในรายละเอียดอื่นๆ ตัวละครก็สร้างข้อมูลสมมติขึ้นมาใหม่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชีวิตส่วนตัวของพระเอก การตีความในแง่ของมิตรภาพระหว่างพระเอกกับเพื่อนคู่หู รวมถึงความใฝ่ฝันและจุดยืนของพระเอกในการสร้างสรรค์ชิ้นงาน ที่สำคัญก็คือ เรื่องความรักน้ำเน่านิดๆ ที่มีมาให้ลุ้นอยู่เป็นระยะๆ แต่ขอบอกก่อนเลยนะคะว่า... เรื่องนี้พูดถึงความรักน้อยมาก เพราะพระเอกซึนและมึน ได้ใจจริงๆ ถ้าไม่ได้ลูกตื๊อของนางเอกนี่ รับรองว่าพระเอกเรื่องนี้ได้เป็นโสดแน่ๆ
เอาเป็นว่า ถ้าใครลองดู 2 ตอนแรกแล้วบอกว่า ชอบ ใช่เลย ก็แสดงว่าชอบเหมือนกันแล้วล่ะค่ะ แต่ถ้าใครดูครบ 2 ตอนแล้วยังไม่ลุ้น ก็คงจะชอบคนละแนวล่ะเนอะ :)
เนื้อเรื่องโดยย่อ :
ฮิวกะ โทรุ (พระเอก) เป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อย 29 ปี เขาก่อตั้งบริษัท Next Innovation กับเพื่อนคู่หู โคสุเกะ อาซาฮินะ ซึ่งเป็นบริษัทซอฟแวร์ที่เริ่มมาจากความสำเร็จของการขายเกมส์ แต่ฮิวกะต้องการขยายธุรกิจโดยการสร้างซอฟแวร์สำหรับงานของภาครัฐ เพื่อเพิ่มความมั่นคงให้บริษัท แต่เขามีปัญหาคือเป็นโรคจำหน้าและชื่อคนไม่ได้ เว้นเสียแต่จะคุ้นเคยกันมากๆ
ส่วน นางเอก เป็นนักศึกษาปีสี่ ด้านชีววิทยา ของมหาวิทยาลัยโตเกียว หางานทำมา 8 เดือนแล้วไม่ได้สักที (น่าจะเป็นช่วงที่หางานยาก) ก็มาสมัครบริษัทของพระเอก แล้วเกิดเรื่องประหลาดตรงที่ พระเอกกลับจำชื่อของเธอได้ แม้ได้ยินแค่ครั้งแรก ด้วยความที่เขาจำเป็นต้องใช้เลขาส่วนตัว ช่วยเหลือในการประชุมและเจรจากับภาครัฐ เขาจึงจ้างเธอเป็นงานพาร์ตไทม์ ซึ่งเธอก็ทำหน้าที่ได้ดีมาก
เมื่อได้ทำงานร่วมกันก็ทำให้นางเอกของเราเริ่มตกหลุมรักพระเอก ผู้ซึ่งมีนิสัยส่วนตัวแปลกสุดขั้ว ขี้โมโห เอาแต่ใจ และเย็นชากับผู้อื่น ด้วยความรักบังตา ทำให้นางเอกพยายามตื๊อสุดชีวิต จนได้ทำงานใกล้ชิดกับพระเอก จนทำให้นิสัยของเขาค่อยๆเปลี่ยนแปลงทีละน้อย
------ ต่อจากนี้อาจจะมีการเปิดเผยเนื้อเรื่อง รอดูจบแล้วค่อยอ่านก็ได้นะคะ----
ก่อนอื่นเลย อยากจะบอกว่า เรื่องนี้คัดเลือกนักแสดงได้เหมาะสมกับบทบาทมาก หรือเพราะแสดงดีกันก็ไม่รู้สิ ไม่ว่าจะเป็น อาซาฮินะ ก็สามารถเล่นเป็นเพื่อนคู่หู ที่นิสัยดี แต่มีจุดด้อยที่ทำให้ไฟริษยาในใจของเขาปะทุ จนทำให้เกิดเรื่องแย่ๆและการหักหลังพระเอกได้
พระเอกนี่ก็เล่นได้หน้าตากวน ซึน และมึนโลก มากๆ ความขี้โมโห รวมถึงสภาพหัวฟู อดหลับอดนอน โทรมๆ นี่มันใช่เลย ไม่ต้องห่วงหล่อ เหมาะกับความเป็นจริงสุดๆ แต่รู้สึกว่าพระเอกไม่ค่อยแคร์นางเอกเท่าไหร่ คงเพราะวางบทให้เป็นคนที่ไม่เข้าใจความรัก และบ้างานกับรักเพือนคู่หูมาก
นางเอกก็น่ารัก ยิ้มทีโลกสดใส สมบทบาทแม่สาวจอมตื๊อของเธอ แต่เราแอบรำคาญนิดหน่อย เพราะรู้สึกว่านางเอกจะทุ่มเทให้ความรักมากเกินไปไหม คือนางเอกเราเป็นฝ่ายเริ่มบอกความรู้สึกตัวเองก่อนตลอดเลยค่ะ ก็พระเอกซึนขนาดนั้นนี่เนาะ ถ้านางเอกไม่บุก มีหวัง ไม่ Happy Ending แน่ๆ
อีกอย่างก็คือ ตอนท้ายๆเรื่อง ที่นางเอกมาคิดว่า พระเอกกับเธอไม่เหมาะสมกัน เริ่มมาแล้วกลิ่นน้ำเน่า แถมตัดสินใจไปทำงานบราซิล โอ้โห มุขนี้ มาตลอด ต้องแยกจากกันตอนท้ายเนี่ย ไม่น่าใส่มาให้ขัดตาเลยจริงๆ
สภาพที่ทำงาน ก็อินดี้ สมกับความเป็นพระเอกจริงๆ ถึงแม้ว่าในเรื่องพระเอกจะแค่เป็นเจ้าของธุรกิจซอฟแวร์ ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดที่ Jobs ทำก็ตาม แต่ก็สื่อถึงบุคลิกของคนช่างคิดสร้างสรรค์ได้เหมาะลงตัว คือเห็นแล้วนึกถึง สำนักงาน Google เล็กๆน่ะค่ะ
สุดท้าย ที่ชอบมากที่สุด ก็คงเป็นเนื้อเรื่องที่ให้กำลังใจกันตลอดนั่นแหละค่ะ ไม่ว่าจะเกิดปัญหา ให้ต้องท้อกี่ครั้ง ก็จะแค่หยุดพัก แล้วก็สู้ใหม่ ไม่มีคำว่าถอยให้เห็น ชอบตอนที่ พนักงานในบริษัทอยากลาออก เพราะเบื่อที่พระเอก เพิ่มฟังก์ชันเข้าไปใน software ที่จะขายอยู่รอมร่อแล้ว ก็คงไม่มีใครอยากทำงานเพิ่มหนักกว่าเดิม เพราะในเรื่องนี่ก็หามรุ่งหามค่ำกันทุกวัน แล้วพระเอกก็เลยบอกว่า ถ้าคิดว่าไม่ทำ แค่เพราะมันลำบาก มันต้องเหนื่อยเพิ่ม ก็อย่าอยู่บริษัทนี้ เพราะที่นี่ ต้องการคนที่อยากทำงานอย่างสร้างสรรค์ มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลง อะไรประมาณนี้ (เราก็จำคำพูดไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่า อืม...ก็คือการซื่อสัตย์ต่องานที่ทำนั่นเองแหละเนาะ)
เอาหละ เขียนยาวมากเลยบล็อกนี้ สรุปสั้นๆว่า สนุกดีค่ะ ได้แรงบันดาลใจ และเติมไฟดีด้วย พอดูจบแล้วชักอยากจะเพิ่มคุณค่าให้กับงานตัวเองบ้างเหมือนกันนะ ^^
