มาช่วยกันเถอะ มาช่วยแบ่งปันน้ำใจกัน

ไม่ได้เขียนบล็อกมาซะนาน ด้วยว่าระดับความยุ่งอยู่ในระดับสูงสุดมาเป็นเดือนๆ ก็มีเคยคนบอกว่าจะยุ่งไม่ยุ่ง คำว่าไม่มีเวลาเป็นเพราะเราไม่ใส่ใจ ถ้าเราให้ลำดับความสำคัญของอะไรมาก ก็จะมีเวลาทำสิ่งนั้นอยู่แล้ว คงจะไม่มีคำว่ายุ่งหรอกจริงมั้ยคะ เขียนเองก็งงเอง  ฮ่าๆๆๆ

เชื่อมั้ยคะว่า... หลายครั้งแรงบันดาลใจเรามาจากการดูละครและอ่านการ์ตูนนี่ล่ะค่ะ เพราะเรื่องจริงก็มีแฝงอยู่ในเรื่องไม่จริงเหล่านี้เหมือนๆกัน  วันนี้เราอยากเขียนระบายความรู้สึกที่ฝังใจมากๆของเรา

"ลุงคนหนึ่งนั่งมองร้านขายขนมแต่ตัวเองมีเงินไม่พอที่จะซื้อยกชุด ก็ได้แต่นั่งมองเงินในมือ แล้วก็คิดว่าถ้าขอแบ่งซื้อชิ้นเดียวแม่ค้าจะขายให้หรือเปล่า" สมัยเรียนมัธยมต้องอยู่หอพัก เราได้เงินจากแม่ใช้เป็นรายสัปดาห์ เวลาอยากกินขนมเราก็ต้องคำนวณแล้วคำนวณอีก ช่วงนั้นกำลังโต กินเก่ง (แย่งน้องกินประจำ) ก็จะเลือกซื้อแต่ขนมที่ราคาถูกๆอันใหญ่ๆไว้ก่อน แต่บางครั้งมันก็อยากกินขนมอร่อยๆบ้าง เงินก็มีไม่พอ พอนึกถึงช่วงเวลานั้นแล้ว ก็เลยเข้าใจความรู้สึกของคุณลุงไม่ยาก ว่าความหิวมันทรมานขนาดไหน

"ทหารเตรียมตัวออกรบ ได้แต่นั่งดูรูปครอบครัวคนรัก เพราะรู้ว่าเดินออกไปมีโอกาสจะตายสูงมาก พ่อแม่ลูกเมียก็อยู่ที่บ้านรอคอยการกลับมาของเขา แต่เขาก็ต้องไปทำหน้าที่"  เราเคยดูข่าวฟังข่าวทหารเสียชีวิตมาก็มาก รู้สึกเสียใจและชื่นชมการเสียสละของนักรบเหล่านี้  แต่ก็ไม่เคยนึกไปถึงหัวอกของครอบครัวของเขา และความรู้สึกของทหารเหล่านั้น

ลองคิดดูว่าถ้าเป็นเรา รู้ตัวว่าจะต้องไปตาย เราจะกล้าเดินออกไปมั้ย สิ่งที่นักรบเหล่านั้นเสียสละ ไม่ใช่แค่ เงินทอง แรงกาย แต่ว่า มันคือชีวิตของเขาทั้งชีวิต และความสูญเสียที่ครอบครัวของเขาต้องเจอ ถ้าเขาตายไป คนข้างหลังจะอยู่กันยังไง

"คนป่วยใกล้จะตาย หมอบอกว่าไม่มีโอกาสรอด ก็หยุดการรักษา ได้แต่เยียวยาไปตามอาการ แต่ว่าหมอฝึกหัดก็ยืนยันพยายามที่จะหาทางช่วยเหลือจนวินาทีสุดท้าย ในที่สุดคนป่วยก็เสียชีวิต" เราเห็นความพยายามที่หมอตั้งใจจะช่วยชีวิตคนไข้ (ซึ่งในสายตาผู้มีประสบการณ์ ก็อาจจะมองว่าเป็นความดื้อรั้น ทำให้คนป่วยทรมานมากขึ้น ซึ่งต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง ไม่มีใครผิดใครถูก) ได้เห็นความรู้สึกหมดหวัง ความรู้สึกของการเห็นแสงแห่งความหวังที่จะได้กลับมาเป็นปกติ

ถึงแม้คนเราจะรู้ว่าวันนึงต้องตาย หลีกหนีความตายไม่พ้น แต่ถ้ามีทางไหนที่ความเจ็บปวดนั้นจะลดลง หรือมีทางยืดเวลาที่จะจากโลกนี้ออกไปได้ให้นานอีกนิดนึง คนๆนั้นก็คงอยากจะลองเสี่ยงใช้วิธีทางนั้นดู

อ่านแล้ว อาจจะรู้สึกว่า เอ๊ะ !! เราเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ดูจะอินกับละครเหลือเกิน เราไม่สามารถตอบได้ว่าเป็นแค่ความรู้สึกของการอินกับละคร หรือเป็นการที่เราเก็บเอาเรื่องๆนึงมาคิดให้มันละเอียดขึ้นกว่าเดิม ก็เลยทำให้เป็นแบบนี้หรอกนะคะ

แต่ว่า...เรื่องต่างๆเหล่านี้ที่เราไม่ได้พบเจอจริงๆในชีวิตประจำวัน เราก็เลยได้แต่มองผ่าน อ่านข่าวไปก็รู้สึกเห็นใจบ้าง แต่ไม่เคยคิดมากไปกว่านั้น แต่พอมาคิดให้ละเอียดมากขึ้น ความคิดมันสามารถสื่อบางอย่างให้เราได้

บางครั้งที่เรารู้สึกสับสน วกวนกับความคิดตัวเอง โดยเฉพาะเวลาที่จะทำงานอะไรสักชิ้นที่มันไม่ได้เกิดจากความต้องการของเราเอง มันต้องหาแรงบันดาลใจก่อนว่าจะทำไปเพื่ออะไร และทำไปทำไม ซึ่งบางทีมันตอบไม่ตรงใจของตัวเองน่ะค่ะ

แต่ตอนนี้เราตอบตัวเองได้แล้วว่า....ถ้าไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร ก็ให้ทำให้งานนั้นออกมามีประโยชน์กับผู้อื่น ไม่ว่าจะคน หรือสัตว์ ก็ตาม และถึงแม้จะไม่สามารถทำให้งานของเราช่วยเหลือทุกคนได้ แต่ถ้าอาจจะมีส่วนช่วยแค่คนกลุ่มหนึ่งที่เขากำลังเดือดร้อน หรือกลุ่มคนที่น่ายกย่องและต้องการกำลังใจ ถ้าเราทำได้ เราก็ยินดีและมีแรงจะทำงานแล้วค่ะ

ไม่ว่าจะเลือกทำสิ่งใด จะช่วยเหลือด้วยทรัพย์สิน ที่กว่าจะหามาได้ก็ยากเย็น ได้มาก็อยากใช้ให้คุ้มกับหยาดเหงื่อของตัวเอง หรือจะช่วยด้วยแรงกาย ไม่ว่าจะทางไหนก็ดี หรือแค่ส่งกำลังใจไปให้
เราคิดว่า ไม่ว่าคนอื่นๆจะเห็นสิ่งที่เราทำหรือไม่ก็ตาม จะยิ้มตอบรับหรือกล่าวขอบคุณหรือไม่ มันไม่สำคัญ เท่ากับที่เราสุขใจกับสิ่งที่เราได้ทำลงไปหรอกค่ะ  ลองทำสักนิด แล้วจะติดใจกับความสุขเหล่านี้นะคะ :)

ช่องทางดีๆ ที่เราพอจะพบเจอและช่วยเหลือกันได้

• ผู้พิการทางสายตา
• ผู้พิการทางการได้ยิน
• สภากาชาดไทย
• พัฒนาเด็กและเยาวชน 

แล้วก็ส่งกำลังใจให้ทหารและตำรวจชายแดนกันเถอะค่ะ 

ปล. เรานับถือศาสนาพุทธค่ะ เราก็เลยเชื่อเรื่องบาปบุญ ซึ่งคำว่าบุญ คือการที่จิตละจากกิเลส เวลาที่ทำบุญ ไม่ว่าจะถวายสังฆทาน สร้างพระ สร้างวัด หรือช่วยเหลือคนและสัตว์ที่ตกทุกข์ได้ยาก ขณะนั้นจิตเราละจากกิเลส เพราะเวลานั้น เราไม่คิดจะโลภอยากได้ของใคร ไม่โกรธ เพราะถ้าไม่เมตตาคงให้หรือช่วยเหลือใครไม่ได้ ดังนั้นเราก็ได้ละจากกิเลสช่วงเวลาหนึ่ง หมั่นทำไปบ่อยๆก็จะชิน จิตก็จะละได้มากขึ้นเองค่ะ

การทำบุญในพระพุทธศาสนา อย่างสร้างวัด สร้างพระ ก็เป็นการช่วยต่ออายุศาสนา ช่วยสร้างที่พักพิงจิตใจให้คนรุ่นต่อๆไป การช่วยเหลือคนและสัตว์ตกทุกข์ได้ยาก ก็เป็นการช่วยบรรเทาความเจ็บปวด ความหิว ให้เขามีชีวิตรอดต่อไปได้ ไม่ว่าจะทำทางไหนก็เป็นบุญทั้งนั้น เลือกทำตามใจชอบ จะได้รู้สึกปลื้มใจค่ะ

เราไม่ใช่คนที่ปฎิบัติดีอะไรนะคะ และไม่ได้อยากอวดอ้างตัวว่าธรรมะธรรมโม เราก็เป็นแค่มนุษย์ขี้เหม็นคนนึงเหมือนกันค่ะ เราแค่อยากเขียนในสิ่งที่เรียนรู้มา เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับใครๆบ้างเท่านั้นเอง  อย่าถือสากันนะคะ :)